Θυμάται ο Παναγιώτης Σαριτζιώτης.... (ετών 86 σήμερα 21 Μαρτίου 2014)
Ήταν χειμώνας του 1944 , Γενάρης μήνας. Οι Γερμανοί αναζητούν άτομα από τις καταστάσεις που έστειλε ο πρόεδρος για αγγαρεία. Απόντες ήταν μερικοί χωριανοί που είχαν βγει στο βουνό, αντίσταση. Ο Δημήτρης Γκαγκάς, Τερζάκης Ιωάννης, Νικόλαος Πραματευτάκης και άλλοι...Μια μέρα έφτασαν το χωριό οι Γερμανοί να πιάσουν τους απόντες. Όμως δεν τους βρήκαν και έπιασαν όλους όσους βρήκαν. Ανάμεσά τους και εμένα ,αλλά πολλοί το έσκασαν και διέφυγαν.
Να αναφέρω ονόματα κρατουμένων. Παναγιώτης Σαριτζιώτης, Κων/νος Γενίτσαρης, Κων/νος Χατζηβασίλης, Ανδρέας Μακρυδάκης.
Συνοδεία οι Γερμανοί με τα πόδια μας πήγαν από το χωριό (Αμουργέλλες) στο Καστέλι (Πεδιάδος), στο Φρούραρχο, ο οποίος διέταξε την κράτησή μας. Μετά μας πήγαν στο χωριό Βαρβάρω , που είναι πολύ κοντά στο αεροδρόμιο Καστελίου. Εκεί είχαν στρατόπεδο συγκέντρωσης αιχμαλώτων και έπαιρναν πότε πότε κάποιον και τον εκτελούσαν προς γνώση και συμμόρφωση των υπολοίπων.
Μέσα στο στρατόπεδο ήταν το σχολείο του χωριού. Είχαν φέρει αιχμαλώτους και από άλλα χωριά και είμαστε πάνω από εκατό άτομα. Μας είχαν τρεις μέρες χωρίς τρόφιμα και νερό , περιμένοντας την εκτέλεσή μας...
Τα βράδια έκανε πολύ κρύο και σωριαζόμασταν όλοι μαζί να ζεσταθούμε. Από τα παράθυρα είχαν βγάλει τα παντζούρια και τα τζάμια. Μετά από τρεις ημέρες ήρθε ο φρούραρχος , μας μίλησε μέσω διερμηνέα “Η δεύτερη φορά δε χαρίζεται ,θα μείνετε και αυτό το βράδυ μέσα” .
Αυτό το βράδυ ήταν το χειρότερο από όλα. Κατά τα μεσάνυχτα ήρθαν εγγλέζικα αεροπλάνα και βομβάρδιζαν το αεροδρόμιο. Έπαιζαν οι σειρήνες, έπεφταν βόμβες, έριξαν πυρσούς με αλεξίπτωτα και έλαμπε ο κόσμος, έπεσαν βόμβες σε αποθήκες καυσίμων , και τα βαρέλια με τα καύσιμα έσκαγαν στον αέρα.
Ο Παναγιώτης Σαριτζιώτης με τα εν ζωή αδέρφια του
Εκείνο το βράδυ ήταν μια κόλαση.
Ευτυχώς δεν έπεσαν οι βόμβες πάνω μας. Διακόσια μέτρα πιο πέρα έπεφταν. Το σχολείο κουνιόταν σα να γινόταν σεισμός.
Το πρωί τις μαύρης νύχτας, μας πήγαν στη δουλειά στα νταμάρια και σπάζαμε πέτρες με τη βαριά και φορτώναμε τα βαγόνια του συρμού .
Σε μας που είμαστε κρατούμενοι μας έφερναν κάθε μεσημέρι φασολάδα. Η μερίδα είχε δέκα με δεκαπέντε φασόλες και λίγη κουραμάνα.
Μετά από πέντε ημέρες ο πρόεδρος από τον Πατσίδερο έστειλε αντικαταστάτες και έτσι μας άφησαν να φύγουμε. Το βάλαμε στα πόδια...φτάνοντας στο χωριό Χουμέρι μπήκαμε σε ένα περιβόλι γεμάτο λάχανα. Κόψαμε από ένα. Καθίσαμε λίγο πιο πάνω και τα φάγαμε και συνεχίσαμε για το χωριό μας. Μόλις φτάσαμε μαζεύτηκαν χωριανοί και μας ρωτούσαν τι έγινε και τι μας κάνανε... Τους τα είπαμε όπως ακριβώς τα ζήσαμε.
Την επόμενη φορά που έστειλε ο πρόεδρος την κατάσταση δεν απουσίαζε κανείς. Τώρα γνώριζαν τι θα θα παθαίναμε.
Με τη σύζυγό του και την κόρη του
Αυτή η κατάσταση συνεχίστηκε μέχρι τον Οκτώβριο του '44 που έφυγαν οι Γερμανοί
“Μες το σαραντατέσσερα ξημέρωσε μια μέρα
βγήκε ο ήλιος με χαρά τη νύχτα κάνει μέρα”
Ο Σαριτζίωτης Παναγώτης του Νικολάου και της Ειρήνης, γεννήθηκε και ζει στο χωριό Αμουργέλλες το 1927 από πρόσφυγες γονείς. Είναι ο μεγαλύτερος από τα εφτά αδέρφια του. Είναι παντρεμένος με τη Μαρίκα και έχουν τρία παιδιά.
Το χωριό Αμουργέλες με το φράγμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου