"ΜΗΝ ΚΛΑΨΕΤΕ. ΘΑ ΚΛΑΙΩ ΕΓΩ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΝΗΜΑ" ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΒΙΑΝΝΟΥ (ΤΗΣ ΜΑΡΙΝΑΣ ΧΡΗΣΤΑΚΗ)

Βγείτε κοιτάξτε κοπέλες.

Μην κλάψετε. 

Θα κλαίω εγώ και μέσα από το μνήμα.

Ήσουνα όμορφος γιέ μου. Στην ομορφιά σου τίποτα δεν έλειπε. Δεκαοχτώ χρονών ήσουνα. Στο στήθος σου, στ’ άγρια τριαντάφυλλα της νιότης, ανέγγιχτη κοιμήθηκε η αγάπη.

Δείτε κοπέλες,

ο γιός μου ο λεβέντης,

μ΄ ένα στεφάνι δάκρυα η μάννα του τον έστεψε.

Κοπέλες εσείς, μην κλάψετε το γιό μου.

Εσείς κοπέλες του Βαχού, 

της Βιάννου, του κόσμου κοπέλες,

να βγαίνετε να βλέπετε το γιο μου,

στολισμένο με της λευτεριάς το φως.

Κάθε γενιά να τον φέρνει στο νου της,

να ρωτά και να στοχάζεται τους εχθρούς του ανθρώπου.

Βγείτε, κοιτάξτε κοπέλες,

τι ωραίο που είναι το πρόσωπό του.

Θα τον ζητώ, δεν θα τον βρίσκω.

Μια μέρα,

απάνω στον ανθό της νιότης του,

σαν το αγρίμι του βουνού του έριξαν το βόλι.

Μπήκαν οι βάρβαροι,

τον άρπαξαν από της μάνας του το σπιτικό.

Αχ! να είχα προλάβει να τον κρύψω! 

Να μην τον έπαιρναν!

Τον σκότωσαν κοπέλες το γιό μου.

Σαν το ελάφι.

Έστησαν τους ανθρώπους μας,

άοπλους,

σε μια σειρά,

μες στα χωράφια,

τους σκότωσαν.

Και τώρα δες με.

Το χέρι μου υψώνω στα ουράνια.

Εγώ τα δάκρυα θα σφουγγίξω

να μεγαλώσω τα αδέλφια σου.

το όνομα του εχθρού του ανθρώπου να σβήσουν πρέπει,

από τον κόσμο.

Καλέ μου, 

σφραγίδα στην καρδιά μου θα σε βάλλω.

Στο στήθος σου,

τα τριαντάφυλλα της αγάπης δεν πρόλαβαν ν ανθίσουν.

και τα παιδιά σου δεν θα γεννηθούν.

Τα έδωσες όλα, 

γιε μου,

ακριβέ μου,

λάβαρο να το υψώσει η πατρίδα,

να κρεμάνε τις ασπίδες τους τα παλικάρια.

Το χέρι μου υψώνω στα ουράνια.

Χάθηκε ο νιος.

Μην τον γυρεύεις κοπελιά.

Τα στήθη του μεγάλωσαν,

σταυραετός πετά,

στα ουράνια τα πλατιά.

Υπερυψώσου εσύ ψυχή μου.

Τώρα Πετάς.

Αν όμως,

αν, τα λουλούδια που από το αίμα σου φυτρώνουν.

αν, με όποιο τρόπο, 

το χέρι του εχθρού του ανθρώπου τα προσβάλλει,

εσύ αιώνια θα θρηνείς με τη βροχή.

Μες τα χωράφια,

το ψηλό κορμί σου θα μας γνέφει.

Στον ουρανό ψηλά τα μάτια σου ένα θα γυρεύουν: 

Τ’ αχνάρια του εχθρού του ανθρώπου,

να σβήσουν,

να χαθούν.

Οι σκιές από τους αθώους, 

στη ράχη θα σηκώνονται,

θ’ ανεβαίνουν στις κορφές, 

και θα γεμίζει ο αέρας μυρωδικά και Λευτεριά.

Μαρίνα Μιχαήλ Χρηστάκη (14 Σεπτεμβρίου 2013)Στη μνήμη τους.

Στη μνήμη του θείου μου Νικόλαου Πνευματικάκη

Στη μνήμη της γιαγιάς μου, και μάννας του, της Αμαλίας

Στη μνήμη της Βιαννίτισσας μάνας, 

Στη μνήμη κάθε ηρωικής μάνας

Φωτ-Παπουτσάκη ΒΑΣΙΛΙΚΉ